مکن ز شانه پریشان دماغ گیسو را

مچین به چین غضب آستین ابرورا

نگاه را مژه ات نیست مانع وحشت

به سبزه ای نتوان بست راه آهو را

به کنه مطلب عشاق راه بردن نیست

گل خیال تو بیرون نمی دهد بو را

سری که نشئه پرست دماغ استغناست

به کیمیا ندهد خاک آن سرکو را

عتاب لاله رخان عرض جوهر ذاتی ست

ز شعله ها نتوان بردگرمی خو را

کجا به کشتن ما حسن می کندتقصیر

که زیر تیغ نشانده ست نرگس او را

خط غرور مخوان آنقدر ز لوح هوا

یکی مطالعه کن سرنوشت زانو را

خجالت من و ما آبیار مزرع ماست

عرق سحاب بهاراست رستن مو را

چو سایه عمر به افتادگی گذشت اما

به هیچ جای نکردیم گرم پهلو را

به دامن شب ما از سحر مگیر سراغ

بیاض دیده به خواب است چشم آهو را

ز پیچ وتاب میانش بیان مکن بیدل

به چشم مردم عالم میفکن این مو را